оленинская жизнь пос оленино в контакте
Оленинская земля (пос. Оленино и район)
Оленинская земля (пос. Оленино и район) запись закреплена
Такие задачи Рачинский давал решать в уме крестьянским детям, подобным тем, которых изобразил художник Николай Петрович Богданов-Бельский на одной из самых известных своих картин.
Прикрепляем pdf версию этого учебника, можно скачать, посмотреть какие задачки давали раньше, а заодно проверить себя и своих детей.
Начнем вот с этой задачки:
«Деда спросили, сколько лет его внуку. Дед отвечал, что мальчик прожил столько будних дней, сколько мать его прожила воскресений, и столько суток, сколько отец прожил недель, и столько месяцев, сколько бабушка его пожила лет. Всем им без мальчика — 100 лет. Сколько лет мальчику»?
Оленинская земля (пос. Оленино и район) запись закреплена
Весной в нескольких районных группах появлялось двухминутное видео немецкой кинохроники из Татево. Там можно было достаточно хорошо разглядеть фрагменты усадьбы Рачинских и церкви.
Оно вырезано из двухчасового документального фильма, которое были опубликовано 10 лет назад на ютуб канале Татево.
Выкладываем оба видео. Возможно на втором двухчасовом видео, кто-то внимательных разглядит еще что-то связанное с Оленинской землей
В кадрах видно название камеры agfa 8, прикрепляем фотографии как такие камеры выглядели.
Если вам интересны такие материалы, то делайте репосты, комментируйте или ставьте реакции под этим постом, чтобы администраторам было понятно стоит ли искать и публиковать подобное.
Оленинская земля (пос. Оленино и район) запись закреплена
Оленинская земля (пос. Оленино и район) запись закреплена
Оленинская земля (пос. Оленино и район) запись закреплена
Новость недели, а может быть и целого месяца. На главу района напали и избили прямо в кабинете.
Про это уже все слышали, интересно другое, ровно неделю назад Олег Игоревич в своей группе злорадствовал по поводу избитого Важенкова, который «получил по заслугам». Получается, сейчас по заслугам получил Олег Игоревич?
А если серьезно, мы желаем главе здоровья и быстрого восстановления, а еще подумать почему так произошло, почему столько радостных комментариев по этому поводу и почему столько людей испытывает ненависть в вашу сторону.
Возможно пора изменится, заканчивать со всей этой руганью, местью и дрязгами во все стороны, которую вы постоянно распространяете.
Оленинская земля (пос. Оленино и район) запись закреплена
Оленинская земля (пос. Оленино и район) запись закреплена
Нашли интересный материал о Богданове-Бельском
«Но основную известность художнику принесли картины как раз из народной. крестьянской жизни, которую он знал не по наслышке. Репродукции его работ, например, «Устный счет» или «На пороге школы» впоследствии украшали страницы даже советских учебников. Правда о биографии художника, что написал эти картины, учебники скромно умалчивали. «
Мнение администраторов группы, может не совпадать с мнением автора статьи.
Оленинская земля (пос. Оленино и район) запись закреплена
Да, даже сам глава писал про это в своем блоге, активно ругаясь с одним из участником этого семинара и говорил, что они едут туда «учиться организации «цветной» революции в России» https://oleg-dubov.livejournal.com/290052.html
А потом возникла дружба и участник семинара по организации «цветной» революции в России» стал регулярно посещать поселок и публиковать у себя на сайте, то, что попросит Олег Дубов.
Оленинская жизнь пос оленино в контакте
Серге́й Льво́вич Никола́ев (род. 25 декабря 1954, Новосибирск) — российский лингвист, специалист в области сравнительно-исторического языкознания, славянской акцентологии и диалектологии. Автор ряда книг и статей по индоевропеистике, ностратике, акцентологии, славянской диалектологии. Представитель Московской школы компаративистики. Дыбо В.
Показать полностью. А., Замятина Г. И., Николаев С. Л. Основы славянской акцентологии. Институт славяноведения и балканистики АН СССР; Отв. ред. Р. В. Булатова. М.: Наука, 1990.
Дыбо В. А., Замятина Г. И., Николаев С. Л. Основы славянской акцентологии. Словарь. М.: Наука, 1993. Т. I. Вып. 1.
Севернокавказский этимологический словарь (совм. с С. А. Старостиным): A Comparative Dictionary of North Caucasian Languages. Moscow, 1994 (Предисловие (недоступная ссылка)).
Николаев С. Л., Толстая М. Н. Словарь карпатоукраинского торуньского говора с грамматическим очерком и образцами текстов. М., 2001.
Статьи
Николаев С. Л. Греческая протеза и балто-славянский акут // Балканы в контексте Средиземноморья. Проблемы реконструкции языка и культуры. М., 1986.
Николаев С. Л. К названию бога-громовержца в индоевропейских языках // Балто-славянские исследования 1986. М., 1987. (Соавт.: А. Б. Страхов.)
Николаев С. Л. Следы особенностей восточнославянских племенных диалектов в современных великорусских говорах. 1. Кривичи // Балто-славянские исследования 1986. М., 1988.
Николаев С. Л. Следы особенностей восточнославянских племенных диалектов в современных великорусских говорах. 1. Кривичи (окончание) // Балто-славянские исследования 1987. М., 1989.
Николаев С. Л. Проблемы акцентологических диалектизмов в праславянском // Славянское языкознание. Х Международный съезд славистов. София, сентябрь 1988 г. Доклады советской делегации. М., 1988. (Соавт.: Р. В. Булатова, В. А. Дыбо.)
Николаев С. Л. Отражение праславянских *о и *ъ в одной из северновеликорусских диалектных систем // Историческое развитие и методы его изучения. Ч. 2. Свердловск, 1988.
Николаев С. Л. Балто-славянская акцентуационная система и её индоевропейские истоки // Историческая акцентология и сравнительно-исторический метод. М., «Наука», 1989. С. 46-109.
Николаев С. Л. К проблеме раннеславянского диалектного членения // Лингвистическая реконструкция и древнейшая история Востока. Ч. 2. М., 1989. (Соавт.: В. А. Дыбо.)
Николаев С. Л. Раннее диалектное членение и внешние связи восточнославянских диалектов // Вопросы языкознания, 1994, № 3.
Николаев С. Л. Histoire d’O // Русистика. Славистика. Индоевропеистика. Сборник статей к 60-летию А. А. Зализняка. М., 1996.
Николаев С. Л. Новые данные о фонетике русских говоров. Рефлексы *u, *ǫ // Русские диалекты. История и современность. (Серия «Вопросы русского языкознания»). Вып. 7. М., 1997.
Николаев С. Л. Новые данные и материалы по балто-славянской акцентологии // Проблемы славянского языкознания. Три доклада к XII Международному съезду славистов. М., 1998, с. 5-70. (Соавт.: В. А. Дыбо.).
Николаев С. Л. Восточнославянский континуум с точки зрения исторической лингвогеографии // Международная конференция «Проблемы сравнительно-исторического языкознания в сопряжении с лингвистическим наследием Ф. Ф. Фортунатова». 27-29 января 1998 г. Тезисы докладов. М., 1998.
Николаев С. Л. Рефлексы праславянских тонов в восточнославянских языках // Балто-славянские исследования 1998—1999. М., 2000, с. 83-113.
Николаев С. Л. Из исторической фонетики и просодии северо-западных говоров // Вопросы русского языкознания. Вып. IX. Диалектная фонетика русского языка в диахронном и синхронном аспектах. М., 2001. С. 86-121.
Николаев С. Л. Некоторые результаты инструментального изучения фонетики и просодии восточнославянских говоров // Исследования по славянской диалектологии. Вып. 8. Восточнославянская диалектология, лингвогеография и славянский контекст. Институт славяноведения РАН. М., 2002.
Николаев С. Л. Новые данные о фонетике и просодии восточнославянских говоров // Славянское языкознание: XIII Международный съезд славистов (Любляна, 2003 г.): Доклады российской делегации. М., 2003.
Николаев С. Л. Рефлексы *s (*z), *š (ž) и *sj (*zj) в псковских говорах и в двух псковских рукописях XV—XVI вв. // Исследования по славянской диалектологии. Вып. 6. Славянская диалектология и история языка. М., 2005.
Николаев С. Л. Карпатоукраинско-паннонская изоглосса // Славяноведение, 2005, № 4.
Николаев С. Л. Домашний скот в обычаях восточных славян. II (из диалектных записей Селижаровского р-на Тверской обл.) // Исследования по славянской диалектологии. Вып. 13. Славянские диалекты в ситуации языкового контакта (в прошлом и настоящем). М., 2008. (Соавт.: М. Н. Толстая.)
Николаев С. Л. Количественная оппозиция гласных в 1-м предударном слоге в а-основах в тверском говоре д. Гниловка // Исследования по славянской диалектологии. Вып. 14. Фонетический аспект изучения славянских диалектов. М., 2009.
Николаев С. Л. Материалы по фонетике западнорусских говоров. Рефлексы праславянских корневых гласных // Исследования по славянской диалектологии. Вып. 14. Фонетический аспект изучения славянских диалектов. М., 2009. (Соавт.: М. Н. Толстая.)
Николаев С. Л. Вокализм полесских говоров в праславянской перспективе. М., 2013. (Соавт.: А. В. Тер-Аванесова, М. Н. Толстая.)
Николаев С. Л. Заметки о правостороннем дрейфе праславянского ударения в карпато-балканском ареале // Современная славистика и научное наследие С. Б. Бернштейна. Тезисы междунар. науч. конф. … 15-17 марта 2011 г. М., 2011. С. 86-88.
Николаев С. Л. Следы особенностей восточнославянских племенных диалектов в современных великорусских говорах. Верхневолжские (тверские) кривичи // Славяноведение. 2011, № 6. С. 3-19.
Николаев С. Л. Восточнославянские рефлексы акцентной парадигмы d и индоевропейские соответствия славянским акцентным типам существительных мужского рода с о- и u-основами // Карпато-балканский диалектный ландшафт: Язык и культура. 2009—2011. Вып. 2. М., 2012. С. 32-189.
Николаев С. Л. Полесско-восточнорусские фонетические изоглоссы позднепраславянского происхождения // Діалекти в синхронії та діахронії: загальнослов’янський контекст. Тези доповідей міжнародної конференції. Iн-т укр. мови НАН України. Київ: КММ, 2014. С. 365—370.
Тудаўля́нскія гаворкі — беларускія (альбо зьмяшаныя беларуска-расейскія гаворкі) гаворкі, якія маюць або прынамсі мелі распаўсюджаньне (далей ужываецца ў форме цяперашняга часу: дадзеныя, паводле якіх быў зроблены гэты артыкул, адносяцца да першае паловы ХХ ст.) сярод аўтахтоннага беларускага насельніцтва Ржэўскае воласьці, у прыватнасьці жыхароў старажытных воласьцяў Стары Туд, Малады Туд і Туд-Скаваратынь паабапал ракі Туд, правага прытока Волгі.
Зьмест
1 Асноўныя рысы і лінґвістычная характарыстыка
2 Фанэтыка
3 Марфалёґія
4 Сынтаксіс
5 Націск
6 Слоўныя асаблівасьці
7 Канчатковая характарыстыка
8 Глядзіце таксама
9 Крыніцы
Асноўныя рысы і лінґвістычная характарыстыка
У гаворцы сялянаў Маладатудзкае воласьці асабліва рэзка адрозьніваецца гаворка старога і маладога пакаленьняў: з нагоды большай пісьменнасьці маладога пакаленьня, у гаворцы маладога пакаленьня не сустракаецца тых адметных і яскравых дыялектызмаў, якімі адрозьніваецца гаворка старога насельніцтва. У фанэтычным аспэкце маўленьне маладога пакаленьня бліжэйшае да сучаснага літаратурнага расейскага вымаўленьня; у культурным пляне насельніцтва воласьці цягнецца да Масквы. Што тычыцца маўленьня старога пакаленьня, то тут асабліва распаўсюджаныя дыялектызмы ў непісьменных бабуляў і жанчын ад 35 год; гэта ўласьціва і старому мужчынскаму пакаленьню. Да гаворкі старога пакаленьня даволі блізкая гаворка дзяцей дашкольнага ўзросту, якія яшчэ некранутыя школьнай адукацыяй і гадуюцца пад непасрэдным уплывам бабуляў і дзядоў.
Фанэтыка
Аканьне. Гаворка тудаўлянаў зьяўляецца акаючай гаворкай. У вымаўленьні маладога пакаленьня аканьне маскоўскага тыпу, у сваю чаргу ў вымаўленьні старых аканьне носіць архаічны рэдукацыйны й дысыміляцыйны характар.
Напрыклад, у першым складзе перад націскным а ў гаворцы старых зьяўляецца рэдукаваны галосны гук, які пасьля цьвёрдых зычных акустычна й артыкуляцыйна вельмі блізкі да ы: пыха́ть (вёска Плугіна), у пыпа́ (Малае Белагубцава), трыва́, скыза́ла (Моршчыкава), тыба́к, хызя́ін, кыня́ (Падсасоньнікі), сыма́ (Прыездава). Хаця нароўні з гэтым адзначанае і а: вада́ (Малы Туд), вата́жым (Мінькіна), сабрала́с (Моршчыкава). Пасьля паляталізаваных зычных у дадзенай пазыцыі гучыць і: тіря′ть (Малы Туд), вісна′, па пліца′м (Прыездава). У пачатковым складзе перад націскным а адзначанае таксама і і: іна′ (Какуеўка, Малы Туд, Падсасоньнікі і інш.). У астатніх выпадках у першым складзе перад націскам адзначанае а як пасьля цьвёрдых, так і пасьля паляталізаваных зычных: перад націскным е: бяз де́нек, мяне́, прінясе́ть (Прыездава), тапе́рь (Малы Туд); перад націскным і: на хрясьті́нах (Прыездава), сястрі́цы (Ваніна), ня ві́діть (Прыездава), насі́ть (Малы Туд); перад націскным о: тяпло́ (Прыездава), дяўчо́нкі (Малы Туд), пяшко́м (Прыездава), нямно́шка (Какуеўка), вяршо́к (Малы Туд), даляко́ (Загвозьдзьдзе), даро́га (Малы Туд); перад націскным у: завяду́ (Малы Туд), в лясу́, бяру́ть (Прыездава), прінясу́ (Какуеўка), яму́ (Прыездава), скату́ (Малы Туд), таксама адзначанае такое вымаўленьне на месцы этымалягічнага і: рясу́нак Косьті; перад націскным ы: бязвы́ханна (Прыездава), ня вы́мыцца (Малы Туд), мяды́ (Ваніна), па сьтяны́ (Прыездава), вады́ (Малы Туд). У іншых складах перад націскам, апроч разгледжанага вышэй першага перад націскам, назіраецца ваганьне ў вымаўленьні. Нароўні з рэдукаваным гукам чуецца галосны поўнага ўтварэньня, напрыклад: мыладу́ха (Какуеўка), пыласу́ (Малы Туд), тьряму́ (Ваніна), і ня курі́ла (Моршчыкава), пыд ряшато́м (Падсасоньнікі), павярну́, пагляжу́ (Прыездава). У канчатковым адкрытым складзе звычайна а (я): вяро́ўка, няло́ўка (Прыездава), жа́лаваньня (Малы Туд).
Лябіялізацыя галосных. У гаворцы тудаўлянаў вельмі моцна разьвітая лябіялізацыя галосных гукаў; так галосныя а, о, ы, моцна лябіялізуючыся, гучаць як у: сумыва́р (Малы Туд), пува́ліш (Моршчыкава), пупрасі́л (Малы Туд), у мужыка́х (Прыездава).
Пачатковыя о, у атрымліваюць пратэтычнае в: во́каракі, во́сыпа (Ваніна), во́зера (Малы Туд), ву́зенька (Какуеўка), ву́ска (Малы Туд), ву́хі (Рэдзькіна).
ы на месцы старажытнага ъ. На месцы расейскага о з старажытнарускага ъ у тудаўлянскай гаворцы звычайнае ўзьнікненьне ы. Выключэньне складае толькі пісьменная моладзь. Асабліва бачны пераход ъ > ы у маўленьні старых і дзяцей дашкольнага ўзросту. Напрыклад, памы́ю (Ваніна), мы́еть, аткры́й (Малы Туд), закры́ю (Моршчыкава), накры́еть (Падсасоньнікі), ры́ю (Малы Туд), шы́ють (Косьці).
Вуснавыя. Гук в у тудаўлянскай гаворцы гучыць як лябіядэнтальны і як білябіяльны.
Лябіядэнтальнае в вымаўляецца ў наступных выпадках: 1) У сярэдзіне слова ў інтэрвакальным становішчы: няво́ (Малы Туд), аві́н (Прыездава) і г.д. У адзінкавым выпадку адзначанае білябіяльнае в у гэтай пазыцыі: самаўа́р (непісьменная жанчына 58 год); 2) У пачатку слова перад галоснымі: варо́ты (Малы Туд), вясны́ (Прыездава), а таксама ў ролі пратэтычнага гуку (гл. вышэй). Білябіяльнае в (ідэнтычнае беларускаму гуку ў і ангельскаму w) вымаўляецца ў наступных пазыцыях (апроч адзінкавага выпадку адзначанага вышэй): 1) У пазыцыях закрытага складу, як у сярэднім, так і ў канчатковым: пу́гаўка, няло́ўка, папо́ў (Прыездава), дваро́ў (Малы Туд). 2) У пачатковым складзе перад зычным на месцы этымалягічнага в: ў ла́ўках, ўре́мя, ў цэ́ркаф (Прыездава), ў шко́ле (Малы Туд). Акрамя ў, у пачатковым складзе на месцы старажытнарускага в можа прысутнічаць у або ув. Напрыклад, узбуді́ (Ваніна), усі́, у ба́нку, усе́ (Прыездава), утаро́й (Малы Туд), узмалі́лся (Ваніна). Ув у пачатковым складзе зьяўляецца толькі ў тым выпадку, калі яно стаіць у ролі расейскага прыназоўніка в перад словам з пачатковым галосным гукам: ув акно́ (Прыездава), ув аді́н (Мінькіна), увыйду́ (Рэдзькіна), увайде́ш (Прыездава). Адзначаныя адзінкавыя выпадкі вымаўленьня ув на месцы расейскага прыназоўніка в перад словам, якое пачынаецца з зычнага гуку: ув шко́лу (Мінькіна), ува Ржэф (Падсасоньнікі); у апошнім выпадку перад зычным зьяўляецца галосная а. У гаворцы, што характарызуецца, як архаічная, адзначанае вымаўленьне ф на месцы этымалягічнага в у вызначанай пазыцыі у адзінкавых выпадках: ў цэ́ркаф, ф ша́ріке, ф Пітярбу́рх (Прыездава), ува Ржэф (Падсасоньнікі). У маўленьні моладзі такое вымаўленьне мае перавагу. Такім чынам, гук ф рэдка гучыць у гаворцы старых; у вызначаных выпадках замест ф на месцы старажытнага в гучыць у, ў. На месцы ж этымалягічнага ф сустракаюцца спалучэньні хв/хф, альбо х: хура́шэк, хунт, хве́рзі, хва́ртук (Прыездава), хамі́лье (Какуеўка), Ахре́маф, Хідарко́ф (Ваніна), Серахі́ма (Падсасоньнікі), Сахфе́я (Белагубцава).
Ў на месцы л. Вымаўленьне ў на месцы л адзначана дасьледчыкамі ў закрытым складзе ў нешматлікіх выпадках: ушо́ў (Малы Туд), любі́ў, схава́ўся (Падсасоньнікі), але зараз гэтая зьява амаль што зьнікла.
Цоканьне. Цоканьне яскрава выражанае ў маўленьні старога пакаленьня. Звычайным зьяўляецца вымаўленьне цьвёрдага ц на месцы этымалягічнага ч: па пліца́м, цо́рные, ніцаво́, с то́цы, у паво́йніцкі, пацыта́лі, пране́цкам, хо́цыть, парасо́нацык (Прыездава), палу́цку, пра́зьніцык (Ваніна). Адзначаны адзінкавы выпадак вымаўленьня чь на месцы этымалягічнага ц: Мы́чьчя (Прыездава) і вымаўленьня с на месцы этымалягічнага ц: аўса́ с ягнё́нкам.
Шыпячыя. Гукі ж, ш, як і ў літаратурнай беларускай мове, гучаць заўсёды цьвёрда: жызьнь (Малы Туд), жы́та, шы́ла (Прыездава), шэсь (Падсасоньнікі).
Гук ч звычайна мяккі: палу́чять (Прыездава), чей (Малы Туд). На месцы беларускага шч вымаўляецца падоўжаны гук шь: Пыжо́ўшьшіна (Малы Туд), паме́шьшік (Прыездава), шьшю́кі (Пячурыха).
Зубныя. Імаверна, что тудаўлянскія гукі ть, дь раней гучалі як беларускія ць і дзь. У сучаснай гаворцы дзеканьня й цеканьня не адзначана нават у вымаўленьні старых. Намёкам на былое існаваньне ў тудаўлянаў дзеканьня і цеканьня можна лічыць вельмі моцную паляталізацыю (памякчэньне) т, а таксама вымаўленьне дь зь вельмі слабым сьвісьцячым прыгукам (рэдукаванае дзь): д[з]ьве (Малы Туд), д[з]е́ўку (Падсасоньнікі). Але ў 1912 годзе дасьледчык У. М. Папоў адзначае цеканьне ў вёсцы Халмец.
У старых запісах з раёну вёскі Баброўка адзначана, як шырока распаўсюджаная зьява, дзеканьне й цеканьне. Паляталізаванае д перадаецца праз дз: дзѣ́ўка, паляталізаванае т — праз тс або тц: тсебѣ́[1], ку́шатць[2]. Вялікая колькасьць тэкстаў, якія імкнуцца да пасьлядоўнае перадачы гукаў, а таксама пасьлядоўная перадача дь і ть ў Разуміхіна праз спалучэньні дз, тс не даюць падставаў сумнявацца ў тым, што пад гэтымі спалучэньнямі трэба разумець дзеканьне і цеканьне. У. М. Папоў ад пачутага ім у 1912 годзе вымаўленьня т робіць выснову аб вымаўленьні 50-ых гадоў мінулага стагодзьдзя і лічыць, што тс у запісах Разуміхіна азначае ня цеканьне, а асаблівае вымаўленьне мяккага т.
Сьвісьцячыя. У некаторых вёсках адзначаны асаблівасьці ў вымаўленьні сьвісьцячых (Прыездава, Косьці, Моршчыкава, Падсасоньнікі): гукі з і с вымаўляюцца з шыпячым адценьнем. Шапялявае вымаўленьне адзначаецца і ў мяккіх, і ў цьвёрдых сьвісьцячых: с[ш]тол, з[ж]найду́, пе́с[ш]ьні (Прыездава), авёс[ш], іс[ш]ьле́давал, з[ж]ярно́, фс[ш]ё, з[ж]е́млю (Косьці), с[ш]ем (Падсасоньнікі), с[ш]е́мей (Моршчыкава). Шапялявасць у суседніх раёнах адзначаная і Ў. М. Паповым[3].
Прыназоўнікі с, із. У гаворцы тудаўлянаў на месцы старажытнарускіх прыназоўнікаў с, из перад звонкімі, насавымі і плыўнымі зычнымі заўсёды стаіць адзін прыназоўнік з, тое ж самае адбываецца і з прыстаўкамі. Гэтая зьява сустракаецца як у маўленьні старых, так і ў маўленьні маладога пакаленьня. На месцы старажытнарускага с адзначана з: зле́сь (Ваніна), з вясны́, звалі́л, зру́блен, з ней (Плугіна), зь ей (Мінькіна), з ма́ленькім, звезлі́ (Шаркі), зведі́ (Моршчыкава), злі́шкам (Малае Белагубцава), зні́меть (Прыездава), за знё́мачьку (Медзьвяжоўка). На месцы старажытнарускага из адзначана з: з варо́т у варо́ты (Прыездава), звезла з ні́так (Косьці), з лі́пы (Малае Белагубцава).
Адлюстраваньне ў гаворцы прыназоўнікаў с, із нароўні з з адлюстравана ў ранейшых запісах[4].
Асыміляцыя галосных. У адрозьненьне ад звычайнай для расейскае мовы асыміляцыі галосных, у гаворцы тудаўлянаў асабліва шырока распаўсюджаная асыміляцыя зычных з наступным j, як і ў беларускай мове: клі́каньня (Ваніна), у́гальля (Какуеўка), бельлё́, пла́тьте, вальлё́ш (Малы Туд), назва́ньня (Шаркі), ку́ньню, ігрі́ньня, у пападьде́ (Косьці), да Льлі жать (Мінькіна), сальлю́ть, гнільлё́, Натальля, зьверьрё́ (Малае Белагубцава), ро́жьжю (Моршчыкава), на Васі́льлева (Халмец). Гэтая зьява, што адзначана ў маўленьні старых, таксама адзначана і ў маўленьні маладога пакаленьня: с селе́ньня (Шаркі), арте́льлю (Малы Туд), на сабра́ньні (Рэдзькіна). У гэтых спалучэньнях зычныя вымаўляюцца сабліва напружана, што адзначана і Ў. М. Паповым[5].
Напружаныя зычныя. Напружаныя зычныя, акрамя апісаных вышэй выпадкаў, адзначаныя яшчэ ў некалькіх выпадках, асноўным чынам ў складах, што йдуць пасьля націску: тре́тьтій (Малы Туд), на сьве́тьте, тро́йкькі (Пячурыха), выключэньне — сьвіньне́й (Прыездава).
Фрыкатыўнае г. Для гаворкі старога пакаленьня тудаўлянаў характэрнае вымаўленьне фрыкатыўнага гуку г, як і ў беларускай мове: го́ре, наге́, е́герем (Прыездава), пу́гаўка (Малы Туд).
У канцы слова г пераходзіць у х: нох (Малы Туд), ф Пітярбу́рх (Прыездава). У маўленьні старых адзначана спарадычнае вымаўленьне выбухнога гука ґ і яго рэфлексу у канцох словаў у форме гуку к: бяз де́нек, самаґо́ну, у Рі́ґу (Прыездава). У сваю чаргу, у маўленьні маладога пакаленьня фрыкатыўнае г вельмі рэдкае (блаґаславі́, Бо́ґа (Малы Туд)), гэтая зьява адзначана і Ў. М. Паповым[6].